Η μούντζα αυτή μας σημάδεψε

της Γεωργίας Βαμβακερού

Αγαπητέ νεαρέ φίλε Αχιλλέα απ τη Λάρισα. Η χειρονομία σου αυτή με σημάδεψε.Περισσότερο απ τις συγκεντρώσεις και τις πορείες στο κέντρο,τους προπυλακισμούς ,τα επεισόδια, από κάθε βαρύγδουπη συζήτηση στα talk show ,η δική σου ανοιχτή παλάμη με πόνεσε περισσότερο.Ίσως γιατί την χειρονομία αυτή πάντα την έβρισκα απαιχθή,αναιδή,ανάρμοστη γιά κάθε άνθρωπο,ότι κι άν έχει κάνει.Ότι κι άν του έχουν κάνει.
 Διαβάζω στο λεξικό...
 '' Η μούντζα γίνεται με την παλάμη του χεριού. Ο υβρίζων τείνει το χέρι του προς τον υβριζόμενο και «δείχνει» σε αυτόν την ανοιχτή του παλάμη ενώ τα δάκτυλα του χεριού του είναι τεντωμένα. Ο υβρίζων πρέπει να δίνει την εντύπωση πως κολλάει το χέρι του στο πρόσωπο του υβριζόμενου, όσο μακριά και να βρίσκεται. Προκειμένου να δοθεί έμφαση, κάποιες φορές η μούντζα γίνεται με τα δύο χέρια. Σε αυτή την περίπτωση οι δύο παλάμες του υβρίζοντος είναι η μία πίσω από την άλλη, ενώ η μπροστινή παλάμη είναι σταθερή και η άλλη πέφτει πάνω της από την πίσω μεριά.

Η μούντζα συνοδεύεται συχνά από επιφωνήματα και υβριστικές φράσεις όπως «να!», «όρσε!», «να μαλάκα!», «πάρ'τα να μη στα χρωστάω» κ.ά..
Εσύ βέβαια δεν προχώρησες και στα υπόλοιπα.Άνοιξες απλά το εφηβικό σου χέρι και τους την άστραψες.Θά λεγα...με τρόπο μεγαλειώδη,λιτό,απόλυτο. Σ αυτούς...τους εκπρόσωπους της εξουσίας,μιάς κακιάς και διεφθαρμένης εξουσίας που μας έφερε ως εδώ...εμάς τους αθώους ενήλικες,τους γονείς,τους συγγενείς,τους δασκάλους σου. Σ όλους εμάς αγόρι μου που σου διδάξαμε,όπως και στα παιδιά μας ,στα παιδιά της ηλικίας σου,πως όλους αυτούς,που περιμένουμε από σένα τώρα να μουτζώσεις,να καθαρίσεις γιά μας δηλαδή,θα έπρεπε να τους γλύφεις πατόκορφα,να περνάς απ τα ιδιαίτερα γραφεία τους και να δηλώνεις πιστός οπαδός τους,να τους χειροκροτείς,να οργανώνεσαι στις ομάδες τους και να τους ψηφίζεις...γιά νά χεις...το μέσον,στα Πανεπιστήμια, στον στρατό,στην καθημερινότητα και,ακόμα περισσότερο,όταν θα χρειαστείς μιά δουλειά γιά να ζήσεις...γιατί,έτσι είναι,λέγαμε...ο καθένας βολεύει...τα παιδιά του.Κι εμείς,οι δειλοί σε κάναμε,από παιδί μας παιδί τους.Που θά πρεπε να βολευτείς πάσει θυσία,ως παιδί δικό τους, σε μιά καλή θεσούλα στο δημόσιο και τότε,τί χαρές, θα κερνούσαμε όλους τους φίλους και συγγενείς γιατί διορίστηκες και θα απαιτούσαμε να διώξουν τα παιδιά "των άλλων" γιά χατίρι σου.Εμείς,που σε παρκάραμε όταν ήσουν νήπιο σε παιδικούς σταθμούς,δημιουργικά κέντρα απασχόλησης,κολυμβητήρια,μπαλέτα κι ότι άλλο χωράει ο νους και σ αφήναμε να σ εκαπιδεύει η τηλεόραση,γιατί είμασταν πολύ,μα πάρα πολύ απασχολημένοι με την καριέρα,την δουλειά μας,τον κύκλο μας και τα δικά μας ενδιαφέροντα,που σε κλείναμε σε πλαστικούς παιδότοπους γιά να καπνίζουμε ανεχόχλητα με τις φιλενάδες μας και πασχίζαμε γιά να σου διασφαλίσουμε το life style που είχαμε ονειρευτεί...γιά μας και γιά σένα,μέσα από μας.
Συνεχίζει το λεξικό...
" Η μούντζα περιγράφεται ειρωνικά ως το «παράσημο της ανοιχτής παλάμης». Πρέπει να σημειωθεί πως όσο πιο κοντά στο πρόσωπο του υβριζόμενου πλησιάσει το χέρι, τόσο μεγαλύτερη απαξίωση εκφράζει.
Σημειώνεται επίσης ότι συχνά η αντίδραση του υβριζόμενου μπορεί να είναι είτε της ίδιας μορφής (μούντζα), αλλά και πολύ εντονότερη, είτε φραστική, χειρονομία ή και χειροδικία."
Εσύ φιλαράκο μου τους την έριξες από μακριά.Όμως δεν ξέρω πώς,εμένα μου φάνηκε πώς μιά τεράστια μούντζα εξ επαφής χαράκωσε την ίδια στιγμή τα δικά μας πρόσωπα.Των οικείων σου.Αυτών που σε είχαμε τόσο κοντά και ταυτόχρονα τόσο μακριά μας.Και τώρα σ επεφημούμε...ή σε κρίνουμε,όμως και τα δυό είναι άκυρα.Είναι τουλάχιστον δειλία να φορτώνουμε σ εσένα φιλαράκο αυτό που θά πρεπε να έχουμε ήδη κάνει εμείς...στρέφοντας την παλάμη όμως προς τον εαυτό μας.