"Τι είναι τελικά το "ΜΕΣΑ";;;

Είχα ακούσει πολλά για την τελευταία δουλειά του Παπαϊωάννου πριν περάσω το κατώφλι του "Παλλάς". Πολλά και διάφορα.

Πιο πολλές γκρίνιες, αρκετούς "θυμούς", πολλά "δεν μας παρατάει, ποιός νομίζει πως είναι" - και μερικά "κοίταξε να δεις, έχει ένα ενδιαφέρον, έτσι κι αλλιώς δεν είσαι ούτε τυπικά υποχρεωμένος να παρακολουθήσεις και τις έξη ώρες, μόλις βαρεθείς ή κουραστείς, φεύγεις.

 Δες το πάντως, δεν κάνει να το χάσεις". Πήγα λοιπόν μια ωραία Τετάρτη λίγο μετά την έναρξη (έξη και δέκα μπήκα) και στις εντεκάμιση που πέφτανε οι τίτλοι του τέλους στο φόντο του μεγάλου μπαλκονιού (που "παίζει" πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλη τη δουλειά), ήμουνα ακόμα στην πολυθρόνα μου, συνεχίζοντας να παρακολουθώ τους "χορευτές" (πως αλλιώς να τους πω, δεν ξέρω - πάντως ΔΕΝ χορεύουν) να κάνουν τις ίδιες ακριβώς μονότονα επαναλαμβανόμενες κινήσεις που κάνανε από την ώρα που είχα μπει στην αίθουσα. "Θα πρέπει σιγά-σιγά να φύγετε" μου είπε ψιθυριστά στο αυτί ένας συνεργάτης της ομάδας που γυρνούσε στην αίθουσα και "ενημέρωνε" προσωπικά τον κάθε (ακόμα) κολλημένο. "Μεσάνυχτα πρέπει να παραδώσουμε την αίθουσα. Αυτά που γίνονται στη σκηνή έτσι κι αλλιώς θα συνεχίσουνε να γίνονται..."

Φεύγοντας δεν είχα καταλάβει ούτε πως, ούτε πόσο είχε επιδράσει το "Μέσα" μέσα μου. Πέρασε μια βδομάδα, σχεδόν δέκα μέρες και ακόμα, μεγαλοβδομαδιάτικα στη Κάσο όπου βρίσκομαι, δουλεύει αυτή η ιδιότυπη σωματική και αισθητική τελετουργία κάπου στον εγκέφαλό μου - και εκεί που κάνω ντους γίνομαι ξαφνικά μέρος της παράστασης και παρατηρώ ότι σχεδόν τις ίδιες κινήσεις επαναλαμβάνω και εγώ κάθε μέρα, χιλιάδες μέρες, επί αρκετές δεκαετίες. Τα σκηνικά αλλάζουνε: Τώρα από το μπαλκόνι μου, καθώς σκουπίζομαι με την μεγάλη πετσέτα του μπάνιου, βλέπω το άγριο, άγονο σχεδόν, παράξενα μαγευτικό τοπίο ενός μικρού νησιού που πάλευε μέσα στους αιώνες να μιλάει Ελληνικά και τα κατάφερε να ενωθεί με την Ελλάδα το 1948 - "δώρο" των συμμάχων μας για την τεράστια συμβολή μας στον πόλεμο με τους Γερμανούς Ναζί και τους Ιταλούς φασίστες. Τα σκηνικά μου αλλάζουν, είναι το παλιό σπιτάκι με το αμπέλι και η ελιά στον Λυκαβηττό, είναι η λεωφόρος Αμπουκίρ από το παιδικό μου δωμάτιο στην Αλεξάνδρεια, είναι η Μηλιώνη από το δυάρι στην Κανάρη, ο Σαρωνικός από τις βεράντες του φίλου μου του Τάσου όταν με φιλοξενεί στο 38ο χιλιόμετρο, η πλατεία Invalides και ο χρυσός τρούλος του μνημείου όπου κοιμάται ο Ναπολέοντας απο το σπίτι του Μίλτου στο Παρίσι, ο ακάλυπτος χώρος μεταξύ Μέρλιν-Σέκερη-Κανάρη-Βασιλίσσης Σοφίας με τα εκατοντάδες κλιματιστικά που βουίζουν συγχρόνως αλλά δεν τρομάζουνε πια ούτε τα περιστέρια, που όπως κι εσύ, ο έγκλειστος της πολυκατοικίας, έχουνε προσαρμοστεί, έχουνε συνηθίσει, έχουνε πια μεταλαχτεί.

Τι απουσιάζει εντυπωσιακά από το "Μέσα" του Παπαϊωάννου και από το μέσα των περισσότερων απο μας, τίς περισσότερες ώρες του 24ώρου μας; Το συναίσθημα. Το αίσθημα. Το "νόημα" που έχουν τα πράγματα όταν τα ζούμε με την ψυχή μας. Μόνο απο σώματα και απο "σκηνικά φόντα", εικόνες στίς οποίες οικοιοθελώς αυτοεντασόμεθα οι "σύγχρονοι άνθρωποι" μιμούμενοι συχνά πρότυπα που βλέπουμε στη τηλεόραση (ή βλέπαμε στα, ντεμοντε πιά, γυαλιστερά περιοδικά των δύο τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα), μόνο απο την υλική διάσταση των πραγμάτων έχει "συνθέσει" το "Μέσα" ο δημιουργός του. Και τα σώματα δεν είναι πια εκείνα τα "ιδανικά" κορμιά που αψηφούν το χρόνο. Βλέπεις οτι ο Παπαϊωάννου αρχίζει να εντάσσει στον εικαστικό του χώρο και τον Χρόνο που περνάει, αφήνοντας στα σώματα σημάδια εμφανή πιά, "πιασιματάκια" στην καλύτερη περίπτωση, κούραση, βάρος - δεν υπάρχει πια η ορμή εκείνη η νεανική που όλα μπορεί να τα νικήσει. Το "Μέσα" είναι χορογραφημένο (αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει αυτη τη λέξη) με τους ρυθμούς και τους μυστικούς κωδικούς αυτού που λέμε "μέση ηλικία". Και μας υπενθυμίζει πως άλλη μια γενιά μεγαλώνει έτσι, χωρίς την αίσθηση του "νοήματος", με αποτέλεσμα τα βλέμματα όλο και πιό σπάνια να συναντιούνται, τα σώματα όλο και πιό σπάνια να χαϊδεύονται με αγάπη ή, έστω, να αγγίζονται απαλά, χωρίς βία ή βιασύνη, χωρίς βιασμό και επείγουσα ανάγκη. Μόνο για μια στιγμή μέσα σε εξη ολόκληρες ώρες, σχεδόν απο λάθος της "επανάληψης" ή βραχυκύκλωμα της κουρδισμένης μας ζωής, ένας μοναχικός άντρας και μια μοναχική γυναίκα αγγίζονται όπως ακουμπούν στο κιγκλίδωμα του μπαλκονιού για να δούν, αφηρημένοι και οι δύο, τη θέα - και τα κορμιά πάνε μαζί στο παράξενο αυτό κρεββάτι που σαν τον ύπνο τυλίγει τη ζωή σ' ένα σεντόνι μέχρι να μας ρουφήξει κάποια στιγμή όλους στον "ανεξύπνητον ύπνο", μόνο εκείνη τη στιγμή που δυο άνθρωποι "αγγίζονται" και ξαπλώνουν ο ένας απάνω στον άλλον, οι ουρανοί κυριολεκτικά ανοίγουν και με ένα απο αυτά τα "μαγικά" που τόσο καλά ξέρει να χειρίζεται ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ανεβαίνουμε, ανεβαίνουμε, ανεβαίνουμε κι εμείς μαζί με το κινηματογραφημένο φόντο, και πετάμε για λίγο στα σύννεφα μαζί με όλη την αίθουσα.

Αυτό είναι το "Μέσα" - αυτή η μία στιγμή για την οποία αξίζει να περιμένεις όχι έξη ώρες μόνο αλλά και έξη αιώνες αν αντέχεις.

Παλλάς
Βουκουρεστίου 5 (City Link), Κέντρο
Τηλ.: 2103213100
"Μέσα"
Παραστάσεις: Βραδ: 13-17/4, 27/4-1/5, 4-8/5, 11-15/5. Οι πόρτες ανοίγουν στις 5.30 μ.μ. και κλείνουν στις 11.30 μ.μ. Μέχρι 15/5
Εισ.: € 45 (μπορείτε να μοιράσετε έξι ώρες παρακολούθησης σε οποιαδήποτε μέρα και ώρα θέλετε), € 32 ευρώ (μπαίνετε και βγαίνετε όποτε θέλετε μέσα στην ημέρα), € 15 (λειτουργεί όπως των € 32, μόνο που η είσοδος στο θέατρο πρέπει να γίνει μεταξύ 5.30 μ.μ.-7 μ.μ. και από 10.30 μ.μ.).

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=6423