ΠΟΣΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ

της Κατερίνας Καραβιώτη

Η τρομοκρατία μας αγγίζει όλους. Μας πονάει όλους. Σήμερα ήταν οι δύο νέοι αστυνομικοί τα τραγικά θύματα. Χθες ήταν ο Γρηγορόπουλος. Αύριο εσύ, εγώ, ποιος ξέρει. Ποιος φταίει; Ποιος διαμαρτύρεται; Πώς διαμαρτύρεται; Και τι σημασία έχει;

Είναι από αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα. Όχι, από αυτά που γίνονται στο οικογενειακό, κυριακάτικο τραπέζι, ούτε από αυτά που γίνονται στα παράθυρα. Σίγουρα δεν είναι θέματα τα όποια αναπτύσσονται μεταξύ φίλων στα καθημερινά τηλεφωνήματα και βέβαια δεν ανακύπτουν κατά τη διάρκεια οινοποσίας σε κοσμικά ή όχι κέντρα.

Όχι, σχεδόν ποτέ δεν αποτελούν θέμα συζήτησης. Εκτός από τώρα, στη +1 μέρα από τις τραγικές στιγμές που εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα. Μετά ξεχνιούνται. Ο κόσμος έχει σαφώς "πιο σημαντικά" θέματα που τον αφορούν. Κι ίσως να μην τον αφορά, τον πολύ τον κόσμο. Ίσως να μην τον αφορά τώρα. Αύριο; Μεθαύριο; Χθές;


Η τρομοκρατία μας αγγίζει όλους. Μας πονάει όλους. Σήμερα ήταν οι δύο νέοι αστυνομικοί τα τραγικά θύματα. Χθες ήταν ο Γρηγορόπουλος. Αύριο εσύ, εγώ, ποιος ξέρει. Ποιος φταίει; Ποιος διαμαρτύρεται; Πώς διαμαρτύρεται; Και τι σημασία έχει; Η διαμαρτυρία είναι το θέμα; Πώς θα ανεβεί η είδηση στα μπλογκ, στα κανάλια, πώς θα αλλάξουμε φωτό στο facebook, πώς θα βγούμε να τα σπάσουμε στην Πανεπιστημίου και μετά να τα πιούμε στην Καρύτση και στην πλατεία Εξαρχείων ή πώς δε θα βγούμε να τα σπάσουμε και θα απηυδύσουμε από τον καναπέ τρώγοντας ξαναζεσταμένο φαγητό και πίτσα αφού έχουμε γυρίσει κατάκοποι από τη δουλειά που σε κανά εξάμηνο θα χάσουμε-αν την έχουμε ακόμα;

Αυτός είναι ο σκοπός; Να ακούμε τον εκάστοτε Υπουργό Δημοσίας Τάξεως-δεν παρακολουθώ τις αλλάγες στα ονόματα των κρατικών υπηρεσιών είναι μια διαδικασία ανούσια, άλλωστε όλο και κάποιος θα βρεθεί να με διορθώσει- να χύνει κροκοδείλια δάκρυα και να ψάχνεται πού να φορτώσει την ευθύνη; Τι μερίδιο ευθύνης άλλωστε αναλογεί και σ'αυτόν και σε κάθε διοικούσα αρχή; Μην αναρωτιέσαι ποσοστό, αναγνώστη. Ξεχνάς τι είναι σημαντικό: Δυο μανάδες κλαίνε. Όχι, δε λαϊκίζω, καλοθελητή αναγνώστη, ούτε επαναλαμβάνομαι. Δύο μανάδες[ο πόνος ξεκινά από τη μάνα ΠΑΝΤΑ] κλαίνε. Ποιος ασχολείται με τα φρου-φρου και τα αρώματα του υπουργού, του αρχηγού της αστυνομίας, του μπήξε του δείξε. Παντελώς αδιάφορη κατάσταση. Και θα το ξαναπώ: Δυο μανάδες κλαίνε. Η ζωή τους τελείωσε. Για πάντα.

Και τις πταίει; Φταίει η κοινωνία; Στο διάολο πια με την κοινωνία. Φταίει το κράτος; Στο διάλο πια με το κράτος. Χρειάζεται λαϊκή εξέγερση; Στο διάολο πια με την προβοκάτσια. Ποιος ασχολείται με το αν ο Πάσχος την Κυριακή θα γράψει άρθρο στην "Κ" για τη βία και την τρομοκρατία, ποιος ασχολείται με το αν ο Πρετεντέρης θα βγάλει θέμα τη Δευτέρα με ό,τι Υπουργό του Πασοκ υπάρχει να περνάει από το πάνελ του, ποιος ασχολείται με το αν ο Παπαχελάς θα χώσει ό,τι δημοσιογράφο έχει στους "φακέλους" του να ξεθάψει το ζήτημα 17Ν, Ερυθρές Ταξιαρχίες, Γκρίζοι Λύκοι, Αλ Κάιντα[δε χάνει αραβικό θέμα ως γνωστόν] για να βγάλει εκπομπή την άλλη βδομάδα, ποιος ασχολείται με το αν ο Θεοδωράκης στους "Πρωταγωνιστές" ψάξει να βρει από γκόμενα μέχρι θεία στην Αμερική των αδικοχαμένων νέων.

Ποιος ασχολείται; Εγώ, εσύ, η μάνα σου, ο παππούς σου. Οι δυο μανάδες όμως; ΌΧΙ. Δε θα ξανασχοληθούν ποτέ.

Γιατί; Γιατί ο Λεβιάθαν έφαγε τα παιδιά τους.

Δε θέλω να διαμαρτυρηθώ. Δε θέλω να αντιδράσω. Δε θέλω να θρηνήσω. Όχι άλλο πια. Θέλω να αποδωθεί δικαιοσύνη. Έχω ανάγκη από δικαιοσύνη. Σε όλους τους τομείς.

Δίκαια Δικαιοσύνη.

"Και τώρα τι θες να κάνουμε;", θα αναρωτηθείς. "Πάλι να κρίνουμε;", "Πάλι να βρίζουμε τους πάντες;". "Δε βαρέθηκες;", "Δηλαδή αν ήταν οι θα τα'κάναν καλύτερα;" είναι όλες κλασικές ερωτήσεις στην αγανάκτηση και στην απογοήτευση. Κι όλες ευσταθούν. Πάλι, πάλι, πάλι, πάλι. Κάθε αδικοχαμένος αξίζει το πάλι.

Όχι δεν το αξίζει.

Κάθε αδικοχαμένος αξίζει ΠΆΛΗ! Πάλι ΠΆΛΗ! Για τον καθέναν ξεχωριστά. Και για όλους μαζί. Πώς; Περιμένω κι εγώ να βρω τη λύση. Αλλά δεν περιμένω πια. Και το "ακόμα δυο νεκροί" μου κάνει αίσθηση. Με ενοχλεί. Με ενοχλεί στη συνείδησή μου που εγώ κοιμάμαι ανενόχλητη στο κρεβατάκι μου κι οι οικογένειες αυτών των ανθρώπων πενθούν. Όλων αυτών των ανθρώπων, γιατί σε αντίθεση με τα μεγαλεπήβολα ρητά οι άνθρωποι είναι άνθρωποι, όχι στατιστικές. Είμαστε όλοι άνθρωποι, ακόμα κι αυτοί που χαρακτηρίζουμε ως "ζώα". Κι αυτό δεν αξίζει σε κανέναν.

Η τυφλή βία αποτελεί μια κατάσταση που αντιμετωπίζεται σε συχνή βάση είτε σε επίπεδο τρομοκρατίας με τη μορφή που τη γνωρίζουμε σήμερα ή σε επίπεδο εγκλήματος όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Είναι και θέμα παιδείας. Αλλά είναι κυρίως θέμα προστασίας. Οι κοινωνίες- πόσο μάλλον η ελληνική σήμερα- δεν ανήκουν σε καμμία περίπτωση στην περίπτωση της ουτοπίας. Διέπονται από κανόνες οι οποίοι και οφείλουν να εφαρμόζονται για την εύρρυθμη λειτουργία αυτών. Όταν διαταράσσονται οι ισορροπίες σε μία από τις συνιστώσες της κοινωνίας τότε ακολουθεί η συνέπεια της αποσάρθρωσης του συστήματος σχεδόν ολοκληρωτικά. Οι Αμερικάνοι δεν αποκαλούν την κρίση εκ παραδρομής "the great depression".

Είμαστε ένας λαός, μια κοινωνία, μια πόλη σε κατάθλιψη. Μια πόλη σε απόγνωση κι έχει αρχίσει να φαίνεται, πλέον.

Δεν αναζητώ τη λύση σήμερα. Ή μάλλον δεν την αναζητώ μόνο σήμερα. Την αναζητώ κάθε μέρα. Και θα την αναζητώ κάθε μέρα.

Και θα τη βρω. Σύντομα.

Ναι, ήταν ένα κείμενο χωρίς νόημα. Αλλά τώρα που το διάβασες ελπίζω να το αναζητήσεις εσύ.