Φαντάσου να επισκεπτόταν κάποιος τη χώρα μας πριν τρία χρόνια, στο ξέσπασμα της κρίσης. Εκεί στις αρχές του ΔΝΤ, που τα χτυπήματα άρχισαν να έρχονται το ένα μετά το άλλο. Που κόσμος και κοσμάκης άρχισε να χάνει τη δουλειά του. Εκεί που όλοι συνειδητοποιούσαμε πως η κρίση “είναι κρίση αξιών”, “χάσαμε τον προσανατολισμό και την ταυτότητά μας” και βυθιζόμασταν στις θλιβερές διαπιστώσεις για “το βλαχοlifestyle που μας φόρτωσαν” διάφοροι αντίχριστοι των ΜΜΕ και χάλασαν την κοινωνία μας.
Ο ίδιος άνθρωπος, λίγα χρόνια μετά, θα επέστρεφε στη χώρα μας, σίγουρος πως μπορεί να μην έχουμε ακόμα καταφέρει να λύσουμε τα προβλήματά μας, αλλά αν μη τι άλλο έχουμε πάρει μαθήματα από αυτά. Ο… ένας από τους 17 εκατομμύρια τουρίστες που θα άνοιγε την τηλεόρασή του, θα έβλεπε:
Την ωμή… αντικειμενική δημοσιογραφία του Γιάννη να συνεχίζει απτόητη. Την Μάρα φρεσκοπλυμένη ξανά μέσα στα σαλόνια μας. Τον Εισαγγελάτο να ξανα-μανα-απο-καλύπτει. Τον Ε-Νίκο να κάνει μια “ολοκαίνουρια εκπομπή που δεν έχει ξαναματαδεί ο κόσμος”. Όλα καινούρια. Όλα φρέσκα. Όλα καθαρά. Κι όλα ίδια κι απαράλαχτα.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σαν να μην πήγαμε χέρι-χέρι στον γκρεμό με τους κυρίους και τις κυρίες. Σαν να μην αναγνωρίσαμε ποτέ, εμείς οι ίδιοι σε κάθε παρέα, σε κάθε δημόσιο διάλογο, τις ευθύνες των ΜΜΕ στην σημερινή κατάσταση.
Μόνο που ξεχάσαμε, όπως συνήθως κάνουμε εδώ και δεκαετίες αν όχι και αιώνες, να αποδώσουμε και μερικές στον εαυτό μας.
Έναν εαυτό που “έτσι έμαθε”. Έναν εαυτό που “τι να κάνουμε”. Έναν εαυτό που “δεν φταίω εγώ, οι άλλοι”.
Είναι τόσες πολλές οι δικαιολογίες που χρόνια τώρα δώσαμε στους εαυτούς μας, που σήμερα αδυνατούμε να κάνουμε και το αυτονόητο. Να γυρίσουμε την πλάτη σε όλους αυτούς που ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ έπαιξαν με τη νοημοσύνη μας. Ακόμα κι αν αυτό προϋποθέτει μερικές οδυνηρές διαπιστώσεις για την ίδια, τη δική μας νοημοσύνη.
Μέχρι πότε θα δίνουμε άφεση στα σκουπίδια;
Πόσο χαμηλά έχουμε σκοπό να δεχτούμε πως θέτουν το επίπεδο της νοημοσύνης μας; (30% τηλεθέασης δεν αντιστοιχεί και σε πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης)
Και τέλος πάντων, είναι δυνατόν μετά από τρία χρόνια κοροϊδίας και απογύμνωσης να κοιμόμαστε με το μπάχαλο του Θέμου και να ξυπνάμε με το πρωινό του Πέτρου;
www.rebeliskos.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου